“Ο λόφος των Κουφαλίων όταν ήμασταν παιδιά αποτελούσε την δική μας παιδική χαρά και ευκαιρία για περιπέτεια, ανακάλυψη και παιχνίδι. Είτε με τα πόδια, είτε με ποδήλατο παίρναμε παρέα το δρόμο για επάνω με τον ήλιο στο κεφάλι και τον αέρα στα μαλλιά μας. Κάπως έτσι ανακαλύψαμε και κάθε πέτρα και δρομάκι που υπάρχει στην περιοχή. Και οι γονείς μας φρόντιζαν να μας πηγαίνουν για τις καθιερωμένες γιορτές όπως πρωτομαγιές και καθαρές Δευτέρες και έτσι οποιαδήποτε τρύπα ξέφευγε από την προσοχή μας φρόντιζαν αυτοί να μας τη γνωρίσουν από τα δικά τους παιδικά χρόνια και παιχνίδια. Κάπως έτσι και οι γνώσεις περνάνε από γενιά σε γενιά. Κάπως έτσι μας φυτεύτηκε στην ψυχή και η αγάπη για τις βόλτες στην φύση και περιήγηση στην περιοχή. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε και τον αγώνα στον Λόφο των Κουφαλίων τόσο για να ζήσουμε ξανά και μεις τα δικά μας παιδικά χρόνια αλλά και νέοι άνθρωποι να βρούνε την αφορμή να μπούνε στο λόφο και να λάβουν γνώση της ομορφιάς που υπάρχει τόσο κοντά στα σπίτια μας.
Με την ίδια αγάπη και ζήλο βρεθήκαμε απόγευμα Σαββάτου με τον ανήσυχο από παιδί φίλο και συμμαθητή Μπίλη για να μου δείξει μια διαδρομή που κάνει τον κύκλο στο λόφο γύρω από το μοναστήρι των Κουφαλίων και ουσιαστικά θα μπορούσε να αποτελέσει πρόταση για τον επόμενο αγώνα του Hill Run. Όταν ξαναγίνουν αγώνες, αλλά όπως και να χει εμείς πρέπει να μαστε έτοιμοι και ορεξάτοι!
Από τα γήπεδα του τένις ανεβήκαμε τον χωματόδρομο ανάποδα προς την Ραχώνα και μετά την αποθήκη του Κουκουγιαννίδη στρίψαμε αριστερά. Μετά από μια απόσταση 500 μέτρων χωματόδρομο μέσα από χωράφια με βαμβάκια και θέα στο δεξί μας χέρι το Πάικο βγαλμένο σαν από καρτ ποστάλ βρεθήκαμε στην βάση του λόφου. Κάπου εκεί ο δρόμος γέμιζε αγριόχορτα και γω σταμάτησα αλλά ο φίλος Μπίλης πάντα ατρόμητος έβαλε πορεία να διασχίσει το κομμάτι που μας έφραξαν τα χόρτα σαν να μην τρέχει τίποτα. Παιδιά δεν μας τρόμαζαν αυτά και δεν αφήναμε το φόβο να μας σταματήσει στην ανακάλυψη. Ανηφόριζε λοιπόν με μανία αυτός και από πίσω εγώ για να βρούμε που ενώνεται το δύσβατο αυτό μονοπάτι με το σημείο στο λόφο στην επάνω πλευρά. Περπατήσαμε μέχρι την μέση του μονοπατιού. Κάπου εκεί βρήκαμε τη σκέψη να πάμε από την άλλη πλευρά για να δούμε από που κατεβαίνει το μονοπάτι πολλή γοητευτική. Αφού είχαμε και άνεση χρόνου μπορούσαμε να ανακαλύψουμε που ενώνονται τα 2 άκρα.
Η καινούργια διαδρομή 8,5km που είχαμε φέτος στο Virtual Hill Run ξεκινούσε από τα γήπεδα τένις, περνούσε μέσα από τα πευκάκια, συνέχιζε κάτω από το μοναστήρι μέχρι το υδραγωγείο και είχε πορεία πίσω από το κτήμα του Γκαλιπίδη μέχρι την πρώτη κεραία της ΔΕΗ. Αναπολώντας τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε το καλοκαίρι τρέχοντας σε αυτές τις διαδρομές για το Virtual φτάσαμε στην βάση της κεραίας. Από εκεί έχοντας σαν επιλογές 2 διακλαδώσεις επιλέξαμε την πιο όμορφη μέσα από μια συστάδα πεύκων που κατηφόριζε ένας καθαρός χωμάτινος δρόμος. Εγώ ήμουν σίγουρη ότι ο δρόμος αυτός σταματάει κάπου πάλι από αγριόχορτα και χωράφια αλλά ο Μπίλης που έχει πείσμα και θυμόταν ότι το έχει τρέξει αυτό το μονοπάτι πολλές φορές με πιο πρόσφατη το καλοκαίρι με έσυρε πάλι μέσα από τα χορτάρια να κατηφορίσουμε το μονοπάτι. Αυτή τη φορά ήμουν πιο θαρραλέα με τα χόρτα και πολύ σύντομα στην κατηφόρα βρεθήκαμε στο σημείο που έκλεινε ο κύκλος.
Η διαδρομή αυτή συμπληρώνει ένα πολύ όμορφο και απαιτητικό δρομικό κύκλο 10 χιλιομέτρων με αρκετές εναλλαγές στο έδαφος, τα τοπία, τις κλήσεις και την ομορφιά που πραγματικά θα μπορούσαν να αποτελέσουν πολύ ενδιαφέρον σχέδιο για διαδρομή του επόμενου αγώνα μας στο Λόφο.
Ως τότε θα ονειρευόμαστε, θα σχεδιάζουμε και θα υλοποιούμε.”
Δ.Ιορδανίδου
